برزو امیرپور؛ مرضیه مشعل پور؛ علیرضا کرمی
چکیده
هدف از اجرای پژوهش حاضر بررسی روابط ساختاری بین سبک‌های والدگری و خوش‌بینی تحصیلی با نقش میانجی کمال‌گرایی مثبت والدین بود. طرح پژوهش، توصیفی-همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه دانش‌آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه دوم شهر خرم‌آباد در سال تحصیلی1400 که شامل 19500دانش‌آموز بودند. به روش نمونهگیری تصادفی نسبی طبقهای و بر اساس جدول ...
بیشتر
هدف از اجرای پژوهش حاضر بررسی روابط ساختاری بین سبک‌های والدگری و خوش‌بینی تحصیلی با نقش میانجی کمال‌گرایی مثبت والدین بود. طرح پژوهش، توصیفی-همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه دانش‌آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه دوم شهر خرم‌آباد در سال تحصیلی1400 که شامل 19500دانش‌آموز بودند. به روش نمونهگیری تصادفی نسبی طبقهای و بر اساس جدول کرجسی-مورگان 377 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش‌نامه کمال‌گرایی مثبت و منفی (تری شورت و همکاران، 1995)، سبک‌های والدگری آلاباما نسخه کودک (سامانی، 1390) و خوش‌بینی تحصیلی (اسچنن-موران و همکاران، 2013) بود. تحلیل دادههای پژوهش با استفاده از روشهای آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چندمتغیره و مدل یابی معادلات ساختاری با نرمافزارهای SPSS-27 و AMOS-24 انجام شد. بر اساس یافته‌های این مطالعه، مدل پیشنهادی جهت بررسی روابط علی بین متغیرهای پژوهش، از برازش قابل قبولی برخوردار بود. نتایج پژوهش نشان داد که سبک‌های والدگری به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم از طریق کمال‌گرایی مثبت والدین با خوش‌بینی تحصیلی رابطه دارد (05/0>P). همچنین نتایج نشان داد که سبک‌های والدگری تأثیر مثبت و معناداری بر خوش‌بینی تحصیلی و کمال‌گرایی مثبت دانش‌آموزان داشته است (05/0>P). تأثیر کمال‌گرایی مثبت بر خوش‌بینی تحصیلی دانش‌آموزان نیز تأیید شد (05/0>P). با توجه یافته‌های این پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که مدل روابط ساختاری بین سبک‌های والدگری و خوش‌بینی تحصیلی با نقش میانجی کمال‌گرایی مثبت والدین از برازش مطلوبی برخوردار است.
محمد سید صالحی؛ نورعلی فرخی
دوره 4، شماره 16 ، اردیبهشت 1396، ، صفحه 9-22
چکیده
این پژوهش به منظور تعیین روابط سببی متغیرهایی که بیشترین اثر را بر روی خودناتوان‌سازی تحصیلی در دانشجویان شهر تهران داشتند، صورت گرفته است. جامعۀ آماری همۀ دانشجویان شهر تهران بودند که از بین آنان تعداد 520 نفر از چهار دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، آزاد اسلامی مرکز تهران جنوب و پیام نور واحد تهران جنوب به روش داوطلبانه به عنوان ...
بیشتر
این پژوهش به منظور تعیین روابط سببی متغیرهایی که بیشترین اثر را بر روی خودناتوان‌سازی تحصیلی در دانشجویان شهر تهران داشتند، صورت گرفته است. جامعۀ آماری همۀ دانشجویان شهر تهران بودند که از بین آنان تعداد 520 نفر از چهار دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، آزاد اسلامی مرکز تهران جنوب و پیام نور واحد تهران جنوب به روش داوطلبانه به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش‌نامه‌های فرم کوتاهشخصیتی NEO، کمال‌گرایی چندبعدی، خودکارآمدی عمومی، انگیزش تحصیلی، خودناتوان‌سازی و عزت نفس بود. داده‌ها با استفاده از روش مدل‌سازی معادلات ساختاری مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج به‌دست‌آمده، حمایت‌کننده برازش مدل با داده‌ها و روابط ساختاری مفروض است و در مجموع نشان می‌دهد که ویژگی‌های شخصیتی، کمال‌گرایی، عزت نفس، عملکرد تحصیلی و انگیزش تحصیلی به طور مستقیم و خودکارآمدی به طور غیر مستقیم و با میانجی‌گری عملکرد تحصیلی،خودناتوان‌سازی تحصیلی را تحت تأثیر قرار می‌دهند. همچنین ویژگی‌های شخصیتی و کمال‌گرایی به طور غیر مستقیم نیز از طریق میانجی‌گری عملکرد تحصیلی و انگیزش تحصیلی بر خودناتوان‌سازی تحصیلی اثر می‌گذارند. با افزایش روان‌رنجورخویی و کاهش گشودگی، خودناتوان‌سازی تحصیلی احتمال بروز پیدا می‌کندو همچنین عزت نفس، خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی بالا موجب پایین آمدن میزان خودناتوان‌سازی می‌گردد اما میزان بالای کمال‌گرایی و عملکرد تحصیلی احتمال بروز رفتارهای خودناتوان‌ساز را افزایش می‌دهد.
