اسکندری، حسین و کیانی، ژاله (1386). بررسی تاثیر داستان بر افزایش مهارت فلسفه‌ورزی و پرسشگری دانش‌آموزان. فصلنامه مطالعات برنامه درسی، 2 (7): 39-1.
اکرمی، لیلا؛ قمرانی، امیر و یارمحمدیان، احمد (1393). اثربخشی آموزش فلسفه بر قضاوت اخلاقی و عزت نفس دانش‌آموزان نایین. فصلنامه تفکر و کودک، 5 (2): 18-1.
باقری، خسرو (1386). نگاهی دوباره به تربیت اسلامی. تهران: مدرسه.
جهانی، جعفر (1381). نقد و بررسی مبانی فلسفی الگوی آموزش تفکر انتقادی متیو لیپمن. فصلنامه علمی ـ پژوهشی علوم انسانی دانشگاه الزهرا (س)، 12 (42): 55-35.
جهانی، جعفر (1386). بررسی تأثیرات برنامه آموزش فلسفه به کودکان در رشد منش‌های اخلاقی دانش‌آموزان، فصلنامه مطالعات برنامه درسی، 2 (7): 59-37.
چمبرز، دیویی، دبلیو (1366). قصه‌گویی و نمایش خلاق. ترجمه ثریا قزل ایاع. تهران: مرکز نشر دانشگاهی. (تاریخ انتشار اثر به زبان اصلی، 1977).
حسینی (ژرفا)، ابوالقاسم (1379). مبانی هنری قصه‌های قرآن. قم: مرکز پژوهش‌های اسلامی صدا و سیما.
دلاور، علی (1382). مبانی نظری و عملی پژوهش در علوم انسانی و اجتماعی. تهران: رشد.
رحمان دوست، مصطفی (1381). قصه‌گویی، اهمیت و راه و رسم آن. تهران: رشد.
سیروسی، مهسا؛ دوکانه ای فرد، فریده و حسنی، فریبا (1390). بررسی تاثیر آموزش گروهی داستان بر قضاوت اخلاقی دانش‌آموزان دختر پایه چهارم دبستان مدارس دولتی شهر تهران. فصلنامه تحقیقات روان شناختی، 3 (11): 14-1.
شاه آبادی، محمد رضا؛ احقر، قدسی و بهشتی، سعید (1395). تاثیر قصه‌های قرآنی بر مهارت پرسشگری دانش‌آموزان. فصلنامه خانواده و پژوهش، 13 (32): 46-33.
شکری، امید؛ عبدالله پور، محمد آزاد و تقوایی نیا، علی (1397). مشخصه‌های روان سنجی مقیاس کارآمدی معلم برای آموزش اخلاقی دانش‌آموزان. فصلنامه پژوهش در یادگیری آموزشگاهی و مجازی، 6 (21): 42-31.
شکوهی، غلام حسین (1372). تعلیم و تربیت و مراحل آن. مشهد: آستان قدس رضوی.
شیولسون، ریچارد (1393). استدلال آماری در علوم رفتاری: استنباط آماری. ترجمه علی رضا کیامنش. تهران: جهاد دانشگاهی دانشگاه علامه طباطبایی. (تاریخ انتشار اثر به زبان اصلی، 1996).
صفایی مقدم، مسعود (1377). برنامه آموزش فلسفه به کودکان. فصلنامه علمی ـ پژوهشی علوم انسانی دانشگاه الزهرا (س)، 8 (26 و 27): 184-161.
عرفانی، نصراله (1392). آموزش و سنجش مهارت‌های تفکر. همدان: فراگیر هگمتانه.
عظیم پور، علی رضا؛ اسکندری، حسین و ابراهیمی قوام، صغری (1395). بررسی اثرگذاری آموزش فلسفه به کودکان بر تحول اخلاقی دانش‌آموزان پسر پایه پنجم ابتدایی در شهر تهران. فصلنامه مطالعات روان شناسی تربیتی، 13 (23): 82-65.
قائدی، یحیی. (1383). آموزش فلسفه به کودکان، بررسی مبانی نظری. تهران: دواوین.
کریمی، روح اله (1394). بررسی مبانی نظری تربیت اخلاقی در حلقه کندوکاو اخلاقی. فصلنامه مبانی تعلیم و تربیت، 5 (2): 87-62.
کشانی، مهدیه و رستمی نسب، عباس علی (1395). الگوهای تحریک و بسط تفکر در حلقه کندوکاو قرآنی. فصلنامه تفکر و کودک، 7 (2): 45-25.
ماهروزاده، طیبه و تجری، الهام (1394). بررسی تاثیر داستان‌های گلستان سعدی بر پرورش قضاوت اخلاقی نوجوانان با استفاده از آموزش فلسفه به کودکان. فصلنامه تفکر و کودک، 2 (10): 26-5.
مرعشی، سید منصور و خزامی، پروین (1389). بررسی تاثیر اجرای برنامه آموزش فلسفه برای کودکان به روش اجتماع پژوهشی بر رشد قضاوت اخلاقی دانش‌آموزان پایه پنجم ابتدایی شهر اهواز. فصلنامه تفکر و کودک، 1 (1): 102-83.
میرز، لاورنس اس.؛ گامست، گلن و گارینو، ا. جی. (1394). پژوهش چند متغیری کاربردی. ترجمه حسن پاشا شریفی، ولی الله فرزاد، سیمن دخت رضاخانی، حمیدرضا حسن آبادی، بلال ایزانلو و مجتبی حبیبی. تهران: رشد. (تاریخ انتشار اثر به زبان اصلی، 2006).
Benade, L. (2011). Philosophy for Children (P4C): A New Zealand school-based action research case study. New Zealand Journal of Teachers’ Work, 8(2): 141-155.
Cam, P. (2001). Thinking stories. Australia: Heleire Monger.
Cam, P. (2012). Teaching ethics in schools: A new approach to moral education. ACER Press.
Chohen, L. & Manion, L. (2000). Research methods in education (6th ed.). London: Rutledge.
Fisher, R. (1999). Teaching children to learn. London: Blach/ Simon and Schuster/Stanlythornes.
Gasparatou, R. & Kampeza, M. (2012). Introducing P4C in kindergarten in Greece. Analytic Teaching and Philosophical Praxis, 33(1): 72-82.
Green, L. & Condy, J. (2016). Philosophical enquiry as a pedagogical tool to implement the CAPS curriculum: Final year pre-service teachers’ perceptions. South African Journal of Education, 36 (1): 1-8.
Lam, C. M. (2012). Continuing Lipman’s and Sharp’s pioneering work on philosophy for children: using Harry to foster critical thinking in Hong Kong students. Educational Research and Evaluation, 18(2): 187-203.
Lipman, M. & Sharp, A. M. (1995). Ethical inquiry: Instruction Manual to Accompany Lisa. IAPC.
Lipman, M. (1991). Thinking in education. Cambridge: Cambridge University Press.
Mehta, S. & Whitebeard, D. (2005). Philosophy for children and moral development in the Indian context. Cambridge University.
Meir, S. & McCann, J. (2017). An evaluation of P4C. In B. Anderson (ed.) Philosophy for Children: Theories and praxis in teacher education (pp.83-92). Oxon: Routledge.
Sprod, T. (2001). Philosophical discussion in moral education: The community of ethical inquiry. London: Rout Ledge International Studies in the Philosophy of Education.
Topping, K. J. & Trickey, S. (2007a). Collaborative philosophical enquiry for school children: Cognitive effects at 10-12 years. British Journal of Educational Psychology, 77(2): 271-288.
Topping, K. J. & Trickey, S. (2007b). Collaborative philosophical enquiry for school children: Cognitive gains at to year follow-up 10-12 years. British Journal of Educational Psychology, 77(4): 787-796.
Trickey, S. & Topping, K. J. (2006). Collaborative philosophical enquiry for school children: Socio-emotional effects at 10-12 years. School Psychology International, 27(5): 599-614.
Ventista, O. M. (2018). A literature review of empirical evidence on the effectiveness of philosophy for children. Family Resemblances, Current Trends in Philosophy for Children: 448-469.
)