انگیزش و یادگیری
فرنگیس دمهری؛ حدیثه ذوالفقاری عطاآبادی
چکیده
چکیده
هدف از این پژوهش طراحی یک مدل ساختاری برای پیشبینی انگیزه پیشرفت بر اساس الگوهای ارتباطی خانواده با متغیر میانجی خودناتوانسازی تحصیلی در دانشآموزان دارای اضطراب تحصیل دختر دوره دوم ابتدایی بود.
روش این پژوهش از نظر هدف توصیفی از نظر نوع همبستگی بود. جامعه آماری دانشآموزان دختر پایه دوم ابتدایی دارای اضطراب تحصیل بودند. ...
بیشتر
چکیده
هدف از این پژوهش طراحی یک مدل ساختاری برای پیشبینی انگیزه پیشرفت بر اساس الگوهای ارتباطی خانواده با متغیر میانجی خودناتوانسازی تحصیلی در دانشآموزان دارای اضطراب تحصیل دختر دوره دوم ابتدایی بود.
روش این پژوهش از نظر هدف توصیفی از نظر نوع همبستگی بود. جامعه آماری دانشآموزان دختر پایه دوم ابتدایی دارای اضطراب تحصیل بودند. از طریق غربال و فرمول کوکران 140 دانشآموز به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری دادهها، پرسشنامه اضطراب تحصیل گادزلا (1991)، انگیزش پیشرفت هرمنس (1970)، الگوهای ارتباطی خانواده فیتزپاتریک (2002) و پرسشنامۀ خودناتوانسازی جونز و رودولت (1982) بود. برای تحلیل دادهها از طرحهای پیشرفته همبستگی (تحلیل مسیر) از طریق اسمارت پی ال اس استفاده شد.
نتایج نشان داد الگوی ارتباطی خانواده (جهتگیری همنوایی و گفت و شنود) بر انگیزش پیشرفت تحصیلی دانشآموزان دارای اضطراب تحصیل رابطه معناداری داشت. جهتگیری همنوایی رابطه غیرمستقیم و جهتگیری گفتوشنود رابطه مستقیم بر انگیزه پیشرفت تحصیلی داشت. همچنین الگوهای ارتباطی خانواده با نقش واسطهای خودناتوانسازی تحصیلی بر انگیزه پیشرفت دانشآموزان رابطه معناداری داشت.
در مجموع در این تحقیق نشان داده شد که الگوهای ارتباطی خانواده نقش مهمی در انگیزه پیشرفت دانشآموزان دارای اضطراب تحصیل دارد.
محمد سید صالحی؛ نورعلی فرخی
دوره 4، شماره 16 ، اردیبهشت 1396، ، صفحه 9-22
چکیده
این پژوهش به منظور تعیین روابط سببی متغیرهایی که بیشترین اثر را بر روی خودناتوانسازی تحصیلی در دانشجویان شهر تهران داشتند، صورت گرفته است. جامعۀ آماری همۀ دانشجویان شهر تهران بودند که از بین آنان تعداد 520 نفر از چهار دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، آزاد اسلامی مرکز تهران جنوب و پیام نور واحد تهران جنوب به روش داوطلبانه به عنوان ...
بیشتر
این پژوهش به منظور تعیین روابط سببی متغیرهایی که بیشترین اثر را بر روی خودناتوانسازی تحصیلی در دانشجویان شهر تهران داشتند، صورت گرفته است. جامعۀ آماری همۀ دانشجویان شهر تهران بودند که از بین آنان تعداد 520 نفر از چهار دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، آزاد اسلامی مرکز تهران جنوب و پیام نور واحد تهران جنوب به روش داوطلبانه به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامههای فرم کوتاهشخصیتی NEO، کمالگرایی چندبعدی، خودکارآمدی عمومی، انگیزش تحصیلی، خودناتوانسازی و عزت نفس بود. دادهها با استفاده از روش مدلسازی معادلات ساختاری مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج بهدستآمده، حمایتکننده برازش مدل با دادهها و روابط ساختاری مفروض است و در مجموع نشان میدهد که ویژگیهای شخصیتی، کمالگرایی، عزت نفس، عملکرد تحصیلی و انگیزش تحصیلی به طور مستقیم و خودکارآمدی به طور غیر مستقیم و با میانجیگری عملکرد تحصیلی،خودناتوانسازی تحصیلی را تحت تأثیر قرار میدهند. همچنین ویژگیهای شخصیتی و کمالگرایی به طور غیر مستقیم نیز از طریق میانجیگری عملکرد تحصیلی و انگیزش تحصیلی بر خودناتوانسازی تحصیلی اثر میگذارند. با افزایش روانرنجورخویی و کاهش گشودگی، خودناتوانسازی تحصیلی احتمال بروز پیدا میکندو همچنین عزت نفس، خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی بالا موجب پایین آمدن میزان خودناتوانسازی میگردد اما میزان بالای کمالگرایی و عملکرد تحصیلی احتمال بروز رفتارهای خودناتوانساز را افزایش میدهد.
